Da Green Day annonserte at American Idiot skulle bli musikal, var det mange som rynket på nesen. Pyro-redaksjonen var blant rynkerne. Men som de gravende, blodseriøse journalistene vi er, så måtte vi gi syngeriet en sjanse. Så i den anledning har vi fått vårt første kvinnelige redaksjonsmedlem. Anne-Gunn Halvorsen skriver om popkultur og slikt i blant annet Dagbladet, og hennes glødende engasjement for folk som danse og synger samtidig har gitt henne midlertidig ansettelse som musikalkorrespondent for Pyro-bloggen.

Nylig var Anne Gunn på to ukers tur til New York, og da gikk turen til Broadway og American Idiot. Kjør intervjuanmeldelse:

Jøss, så lenge du var i New York. Askefast eller?
– Askefast? You can call me Askepott. Flyet vart kansellert, amerikabåten gjekk ikkje og det einaste ein kunne gjere var å henge i New York ei veke ekstra og lese om alle idiotane som tok buss frå Egypt og sånn. Lol.

Og da fikk du med deg Green Day-musikal?
– Ja, sjølvsagt. Det var ikkje som ein konsekvens av forlenga ferie. Dette var det satt av tid til i det opprinnelige programmet.

Hva handler egentlig musikalen om, bortsett fra amerikanske idioter?
– Det er same konsept som Mamma Mia!, berre med Green Day. Musikalen ER jo plata American Idiot med alle platas karakterar: Whatsername, Extraordinary Girl etc. Tre gutar i småbyen kjeder seg og blir difor henholdvis far, soldat og narkoman, heile tida mens dei kommuniserer gjennom songar frå American Idiot og litt frå 21st Century Breakdown.
Dei hoppar og dansar rundt, men det er meir jazzknyttnever enn jazzhands. Og mange sure, tjukke skodespelarar. Det er kjempehøg lyd, mykje brøling og jenter som kjem ned frå taket i skateshorts.

Var det masse gråtende amerikanske emojenter fra New Jersey i publikum?
– Nei, men dette var før premieren. Det såg ut som dei fleste hadde gått feil. Mannen som sat på sida av meg holdt seg for øyrene heile tida. Fleire gjekk undervegs. Då teppet hadde gått ned, klappa folk kjemperaskt og gjekk ut. Ensemblet, stakkars, hadde jo tenkt å bli klappa ut igjen så teppet gikk opp endå ein gong. Der stod alle med kvar sin kassegitar, klar til å framføre Good Riddance. Det var ganske vondt, både sosialt og musikalsk.
Trur nok ikkje denne kjem til å gå lenge i New York, men det hadde jo vore fett om Folketeatret kunne satt det opp. Då med John Olav Nilsen, ikkje Heine Totland, i hovedrollen.

Gråt du en skvett selv?
– Nesten! Det var ganske sterkt då dei dansa til When September Ends for dei hadde liksom koreografert 9-11. Ja. Det var det. Musikalentuiastar vil forstå.

Og til slutt: var det BRA, eller?
– JA! Eg hadde frykta at ein skulle bli litt sånn gjøglete Moulin Rouge-Nirvana-greier, for det ER jo ganske lett å ta danse fjollete lyrisk til songen American Idiot. Heldigvis, og utruleg nok, var sjela (om Green Day post 2000 har sjel er ein annan diskusjon) ivaretatt, det var dårlig med synkronisert dans og overraskande skarpt i kantane lydmessig.
For å være litt scenekunstanmelder kan ein jo stille spørsmål med POENGET i ein slik adapsjon, dei ansvarlige her har jo berre gjort det som står i booklet’en til dei to siste Green Day-platene. Men drit i det, det er lenge sidan Hair, og dersom folk er kulare enn eg trur kan jo denne musikalen gå inn i historia. Og for dei som skulle tru noko anna: Det er fleire replikkar og mas på ein vanleg Green Day-konsert.

Takk til Anne Gunn! Her er et nyhetsinnslag om musikalen:

Pyros musikalkorrespondent Anne Gunn Halvorsen forbereder seg til musikal.